Agenda

Een van de meest raadselachtige en ondergewaardeerde architecten van de 20e eeuw, Carlo Scarpa (2 juni 1906 – 28 november 1978) staat bekend om zijn instinctieve benadering van materialen, waarbij aloude ambachten worden gecombineerd met moderne productieprocessen. In 1963 renoveerde Carlo Scarpa een Venetiaans stadsgebouw. De eigenaar beschreef hoe Carlo Scarpa vooral “exceptioneel bekwaam was in het combineren van een basismateriaal met een kostbaar materiaal”.
Carlo Scarpa is geboren in Venetië en woonde als kind in Vicenza. Na de dood van zijn moeder in 1919 verhuisde zijn familie naar Vicenza. Hij studeerde architectuur in Venetië. Van 1932 tot 1947 was hij directeur van de Venini Glaswerken. Toen ontstond zijn interesse voor het ambacht van glasblazen om daarmee zijn architectuur te perfectioneren.
Pas na de tweede wereldoorlog werd hij internationaal bekend om zijn architectuur. Zijn reizen naar Japan hebben zijn vormentaal verder ontwikkeld.
Hij was als architect met name een lichtend voorbeeld voor vele praktiserende architecten, zowel tijdens zijn leven als na zijn dood, zoals bijvoorbeeld voor Mario Botta.

Hans Formsma is bouwmanager geweest en interesseert zich (na zijn studie Academie van Bouwkunst) nog steeds voor “bijzondere” architectuur.
In het verleden heeft hij bij het BBKK zelfs nog een architectuurcursus gegeven van 8 lessen en twee rondleidingen.

In 2021 organiseerde het Rijksmuseum voor het eerst een tentoonstelling over slavernij. Daarin stond de Nederlandse koloniale periode centraal, van de zeventiende tot en met de negentiende eeuw.

Belicht werden landen en gebieden waar Nederland actief was in de slavenhandel en slavernij. In de tentoonstelling stonden tien historische personen centraal. Deze geschiedenis werd voorzien van namen en gezichten: mensen in slavernij en slavenhouders, maar ook zij die zich uit slavernij vrijvochten, Afrikaanse bediendes in Nederland en een Amsterdamse suiker-industrieel. Hoe zagen hun levens er uit? Hoe verhielden zij zich tot het slavernij systeem? Hoe kwamen de conservatoren tot hun keuzes? En hoe kreeg deze geschiedenis ruimte in het museum?

Stephanie Archangel heeft sociologie gestudeerd aan de Universiteit van Amsterdam en is sinds november 2016 als junior conservator verbonden aan de afdeling Geschiedenis van het Rijksmuseum. Ze is coauteur en mede samensteller van de tentoonstelling Slavernij in 2021.

Van de Delftse schilder Johannes Vermeer is er een oeuvre bekend van zo’n 35 schilderijen, ook al zijn kenners het niet over alle toeschrijvingen eens. Van dat kleine aantal werken heeft het Rijksmuseum het voor elkaar gekregen om er 28 naar Amsterdam te laten komen voor een grote overzichtstentoonstelling die tussen 10 februari en 4 juni plaatsvindt. Nooit eerder waren er zoveel werken van de schilder bij elkaar.
Vermeer staat bekend om zijn verstilde interieur scenes, zijn perfecte composities, zijn zachte licht en misschien wel vooral om de mysterieuze sfeer die hij wist neer te zetten. Een slok uit een glas wijn, melk die uit een kan vloeit, een brief die op het punt staat uit een hand te glijden: een handeling is bij Vermeer zelden gewoon een handeling maar onderdeel van een verhaal. Wat dat verhaal dan precies is? Dat geeft Vermeer maar zelden gemakkelijk weg. Ongetwijfeld is het juist dit waarom zijn werk al generaties weet te boeien.

In deze lezing krijgt u een overzicht van Vermeers oeuvre, van zijn stijl en van zijn onderwerpen. Ook wordt aandacht besteed aan de mythe van Vermeer en de hernieuwde aandacht voor zijn werk in de negentiende eeuw.

Wouter Maas is kunsthistoricus en heeft gestudeerd aan de Universiteit van Amsterdam.